Samen douchen en de Essentie ervan!

Ach, wat een tijden waren het toch!
Toen ik ging scheiden beet ik anderhalf jaar lang elke eurocent doormidden.
Ik at gerust een hele week winterpeen in alle mogelijke substanties, afwisselend met strooikaas (goedkoop), worst uit de reclame (goedkoper), of koolvis uit het vriesvak (goedkoopst).
Als je alles lust en altijd gewend bent geweest om culinaire dingen uit te proberen, kun je van een spreekwoordelijke drol nog wat lekkers maken. Dat deed ik dan ook, en ik maakte er een heuse sport van. Winterpeen is lekker met dille, kerrie, knoflook, dragon, tijm, oosterse kruiden gecombineerd met gember, dit alles in eindeloze combinaties. Aan te raden en erg goedkoop!
Van mijn uitgespaarde geld, aangevuld met een kwakje kinderbijslag, ging ik daten. Dat kostte niet zoveel, met een budget-internet-abbo, een lidmaatschap bij een leuke site en een kortingskaart van de NS kwam ik een heel eind.

Mijn kleine Jan was toen één en behoefde gelukkig geen duur pretparkenvermaak.
Met een stokje en een touwtje was hij al erg happy, zodat ik zijn centjes kon investeren in mijn speurtocht naar interessante kerels. En die waren er! Ik at sushi aan huis in Eindhoven, met een gratis gitaarserenade erbij.
In Bolsward heb ik twee dagen een Beerenburgmarathon gehouden in een lokale herberg met een aan lager wal geraakte intellectueel (die ook nog spoorloos verdween tijdens de date, maar daarover een andere keer meer).
In Gent heb ik op klaarlichte dag vuurpijlen afgestoken met een vriendje, daar waren de Gentenaren niet blij mee trouwens. Weer een bevestiging dat die Hollanders zich werkelijk overal weten te misdragen!
En zo hopste mams door het leven. Tot overmaat van ramp liep ik ook nog een SOA op, maar die behandeling was gelukkig niet duur en werd vergoed door mijn verzekeraar. Quel bonheur!

Het was een heerlijke tegenhanger voor het intensieve 24-uurs mamaschap.
Jan kon zich in die periode nog geen vijf minuten alleen bezig houden; tijdens het bellen, koken, tandenpoetsen, mezelf aankleden of iets uit een winkelrek pakken had hij een nieuwe Olympische sport ontwikkeld: beentrekken.
De enige manier om hem lang bezig te houden was samen douchen. Heerlijk samen onder de warme sproeier, elkaar natgooien, liedjes zingen en bootjevaren. Na verloop van tijd kon ik hem zelfs alleen laten doorspelen onder de douche, dan had ik even vijf minuten om mezelf aan te kleden.
We vermaakten ons prima en ik kon zelfs de douchetijd gaan opvoeren.
Jee, ik kon ineens telefoneren! Ook opmaken, kapsel stylen en de w.c. poetsen kon ik steeds vaker kalmpjes aan uitvoeren. Ik was het met mezelf eens: dit was het beste opvoedingstrucje dat ik in lange tijd had bedacht.

Tot het augustus 2006 werd.
In mijn nieuwe leven en mijn nieuwe huis viel gisteren een akelig souvenir binnen: of ik even 439 euri bij wilde betalen voor dui-zen-den kubieke meters gas.
Gestresst probeerde ik te achterhalen of mijn woningbouwvereniging me getild had, of erger nog: Essent zelf, want die zijn onbegrijpelijk en onbenaderbaar.
Wat een klootzakken, hoe durfden ze in Godsnaam!
Een kwartiertje later moest ik met het schaamrood op mijn kaken toegeven dat niemand zich bezondigd had aan pootuitdraai-praktijken, maar dat ik zelf de veroorzaker was van de exorbitante rekening. Voortaan moet Jan verplicht in bad, waar we helaas niet meer samen in passen. Hoe was dat spreekwoord ook alweer van die zondvloed?