Hoe het niet moet (Anvers, deel 3)

Het leukste terras in Antwerpen is dat van het Elfde Gebod. Ze hebben er zalig bier en garnalenkroketten! Ik was alleen, want ET wilde nog verder shoppen en ik had het wel gezien. Juist toen ik een artikel over Tony Blair wilde gaan uitspitten, met de Volkskrant heerlijk asociaal over mijn terrastafel uitgespreid, goot ik per ongeluk een hele grote slok trappist dwars over mijn voorgevel in plaats van in mijn mond. Flets! Een cup Westmalle van 150 vierkante centimeter! Kutkutkut, wat moest ik? Naar het hotel lopen en me verkleden? Nee, misschien viel rood op rood wel mee als het verdampt was. Wisten jullie trouwens dat je in Belgie 30 eurocent moet betalen voor de plees in je eigen kroeg tegenwoordig? Zuchtend wreef ik voor de spiegel over mijn Westmalle, de toiletjuf belovend dat ik echt terug zou komen met het geld. Dat zij niet dacht dat wij Ollanders gierig zijn, of erger nog: oplichters!

Inmiddels stierven we van de honger na al dat bier. En dan geen liflafjes-op-een-bedje-van-rariteiten-honger, maar gewoon boerenhonger in aardappels, vlees en groente. Het kon ook niets anders dan boerenhonger zijn, want ik was toch niet zo netjes opgedroogd. Geen poepsjieke tent dus maar. Het werd een terras van een echt Belgisch restaurant (grrrr......naam kwijt! even smsen naar ET) aan de voet van de OLV-kathedraal. We werden hartelijk ontvangen door een Vlaamse studente in t-shirt en spijkerbroek. Met mijn horeca-oog zag ik meteen dat ze de X-factor had, ze was niet ervaren, maar ze zag alles, bleef erg rustig en gestaag doorbedienen. Nee, dan de Patron en Matron! Matron had in tegenstelling tot de studente een pinguin-horecatenue aan, een zwarte geperste broek met witte blouse en dito kanten schortje. Struikelend rende ze met haar permanentje over het terras, baasde haar personeel omver en haalde 'onze' studente uit haar ritme door gewoon aan dezelfde tafels OOK bestellingen aan te gaan nemen. Het arme meiske raakte helemaal van de leg. Patron ging bij een verliefd jong stel de drank serveren. Hij schudde veel te hard met een fles dure champie en ......."PLOP!" Wij moesten echt wegduiken, anders waren we aan beide ogen blind geweest. Hij heet zeker Basil, of misschien wel Manuel, dachten wij nog.

Maar: het eten was fantastisch. Ik heb nog nooit zo'n goede lamskoteletten op. Lekker dik en mals, niet van die knoerharde gegrilde plankjes. Ik kreeg er een heerlijke gepofte aardappel (oei, ik typte aarsappel) en gekookte groente bij. Na het eten kwam Matron afruimen. "Het was erg lekker!" zei ik uit mezelf tegen haar. Resoluut duwde ze haar bril wat hoger tegen haar permanentje en zei met een zwaar Hollands accent: "Ja, de kok is wel een klootzak af en toe, maar koken kan hij wel!" ET schoot in de lach, en wel om mijn gezicht. Blijkbaar had ik last van open mondgedrag. "Ja, dat zit zo", legde ze omstandig uit, "hij doet het allemaal op z'n dooie akkertje en wij willen gewoon dat ie tempo maakt!'
Et voila, daar hadden we weer een lekker staaltje Nederlandse gestresstheid en onbeschoftheid vs. de Vlaamse netheid. Ik zat me helemaal wezenloos te schamen voor mijn afkomst. Geef mij een gat in de grond alsjeblieft! Natuurlijk zijn niet alle Vlamingen en Ollanders hetzelfde, maar toch.....Toen we de rekening vroegen, gaf ik onze studente een paar euro fooi, drukte het in haar hand en fluisterde: "Hier, alleen voor jou".
Al met al was het een geweldige avond. Ook een kijkje nemen in de keuken? Plof dan neer bij Xaverius aan de Oude Koornmarkt te Antwerpen. De kok is een klootzak, maar hij kan wel koken;-)