Jesse

Lieve Jesse,

Gisterenavond hebben wij pakjesavond gevierd.
We aten verse groentensoep met tosti's en als toetje hadden we een superlekkere Zwarte Pieten-chocoladetaart. Met een gekleurde muts en vrolijke ogen. Toen ging de bel, er werd hard op het raam gebonkt en we renden naar de deur. Twee zakken stonden daar!
Kleine Jan was heel blij met zijn cadeautjes. Hij schreeuwde heel hard door de straat en daarna nog een keer door de achterdeur, de tuin in: "Dankjewel Sinterklaas!"

Geloofde jij nog in Sinterklaas, Jesse? Of wist je wel dat ie niet bestaat, maar vond je het toch elke keer weer heel spannend? Was je in groep 5 met een surprise bezig voor een kind uit je klas? Had je het al afgeknutseld? Voor hoeveel euro mocht je een cadeautje kopen? En wat wilde je zelf hebben van de Sint? Knexx? Voetbalschoenen? Een boek met dinosaurussen? Een playstation? Iets om te timmeren?

Wat is er gebeurd Jesse? Waarom ben je er niet meer? Wie misgunt jou je leven, je lolletjes, je liefde om weg te geven en te krijgen? Waarom, waarom? Ik hoop dat je niet te bang bent geweest toen je ons aards paradijs moest verlaten, dat je
snel de deur achter je mocht dichttrekken. Knap beroerd ben ik ervan.

Pakjesavond zal voor jouw gezin, je familie, vrienden en schoolkameraadjes nooit meer hetzelfde zijn.
Ik draag het laatste restje Pietentaart op aan jou en vraag aan Sinterklaas of jij het mooiste plaatsje in zijn grote boek krijgt.

Karin