Picasso, Poulain, Petit peu.....triste

Merde, wat een kutweer! En wij lopen door 's werelds mooiste stad (zegt men) waar de mooiste vrouwen rondlopen (zegt men). Vind ik het leuk? Ik weet het niet. Het is heerlijk om met z'n tweeen eruit te zijn, om te doen waar we zin in hebben, om mensen te kijken, om lekker te eten en te drinken, om rond te dwalen, om cultuur te snuiven.......alhoewel.......
Cultuur snuiven blijft beperkt, want tussen Kerst en Nieuwjaar lijkt heel de wereld in Parijs te zitten. Verkeerde beroep gekozen, wij MOETEN in de schoolvakanties! Dat betekent dat we de musea die we willen bezoeken een rij hebben van minstens een keer hun omtrek. En ik met mijn grote waffel tegen iemand die me al waarschuwde daarvoor: "Maakt niks uit, dat moet je Zen zien, gewoon achteraan sluiten." NOT............

Het wordt dus afwisselend veel lopen en veel binnen schuilen voor de regen, in winkels en promenades. En terwijl ik in gedachten verzonken door de massa loop en al die haastige consumenten bekijk, bedenk ik: Wil ik dit wel? Alleen maar weer naar luxe artikelen en hippe trendy vormgeving kijken? Dit is weer de zoveelste grote stad, wordt het niet tijd om gewoon maar in een hutje op de hei te gaan zitten rond Kerst? Wat is iedereen hier toch alleen maar bezig met uiterlijk vertoon, met nog duurder en luxer doen, getooid met hun Ray-Ban en Chanelspullen, beuhhhhhhhhh...........Gelukkig voelt ET zich een beetje hetzelfde. Hij zegt : "Kaatje, dit zijn de uitwassen van onze consumptiemaatschappij." Waarna ik me weer schuldig voel omdat ik er zo hard aan meedoe. Depri word ik ervan!
Ik wil grote filosofen lezen, geen stekken prei van 2,50 per stuk bewonderen op Rue de Rivoli.

Pont Neuf om 0.00 uur is wel geweldig. De hele bovenmodaal verdienende wereld lijkt zich daar verzameld te hebben om elkaar te zoenen en champagne te ontkurken. Dat doen wij ook. Er is mij met klem gevraagd of ik de heerlijke champagne even wil promoten, bij deze vriend Roel! Kijk op www.vangestelwijnen.nl en dan bij de duurste. Wie duur doet, duur ontmoet!
Verliefd houden we elkaar vast en terwijl ik als een verzopen kat de troebele Seine instaar, bedenk ik: In 2007 ga ik vrijwilligerswerk doen, of mijn demente oma meer bezoeken, of meer schrijven voor de fun in plaats van voor geld.
Mijn kutgevoel is pas echt verdwenen als we op de allerlaatste ochtend door het Musee Picasso dwalen. Daar word ik ongelooflijk ontroerd door zijn werken, en door een citaat van hem: "Ik ben op het punt aanbeland dat ik de ontwikkeling van mijn gedachten mooier vind dan mijn gedachten zelf."