Gezoend

Ik heb weer gezoend op die ene plek. Niet eens 'weer', want ik mocht er nooit zoenen. Dag in, dag uit werd ik er grootgeslagen door mijn moeder en Metha. Achter de tapkranen. In de bierkelder, fronsend bij onmogelijke steekkoppelingen op de fusten bier. Boven de pisbakken, waaruit ik builen shag en condooms opdiepte. Aan het biljart, leunend op een keu, met een natuurlijke aanleg... maar met te veel onrust om die aanleg te verfijnen. In mijn lederen minisloof op het terras, rennend met een mudvol of leeg dienblad, terwijl de clientèle brulde: 'Bierrrr!' Aan de flipperkast, op avonden dat ik vrij was en uiteindelijk naar huis kroop.


Het is drieëntwintig jaar geleden.

Afgelopen Eerste Pinksterdag stonden we daar. Ik voor de zoveelste keer, hij voor de eerste keer. Op het terras. De meubels waren troosteloos aaneen geklonken door onooglijke kabels; de peuken van het laatste bacchanaal lagen zielig in de zon. De verf was van de kozijnen gebladderd en naast het sierlijke 'De Tip' was met graffiti 'CAMPING' gespoten. Those were the days, my friend.

Het maakte niets uit. De zon scheen en we hebben gezoend. Het was een bijzondere ervaring.