Nat

Ze staat zich af te drogen naast de douches, nog behoorlijk strak in haar vel. Echt slank is ze. Aan haar voeten prijken twee glimmend witte slippers. Ze heeft heel kortgeknipt grijs krulhaar en er is geen spoortje make-up op haar gerimpelde gezicht te bekennen.

Hoe oud zou ze zijn? Vermoedelijk gaat ze richting de tachtig.

Stiekem bespied ik haar nog even. Ik vind haar mooi.

Haar man vindt dat ook. Juist op het moment dat ze zich helemaal heeft afgedroogd, spurt hij met zijn bejaarde benen onder de douches vandaan, geeft haar een zeiknatte knuffeldood en zegt: ‘Zo! Wè bende toch un lekker ding! Kom hier, dè ik oe es goed nat moak!’ Ik schiet in de lach. Ze gaat quasi door de grond, moppert even tegen hem en fluistert dan zijdelings in mijn richting: ‘Dè doet ie al hil ons lève. Kom ik ùt bad, ben ik himmoal dreug, moakt ie me wir zèèknat!’

Daarna krijg ik een knipoog van haar.

Enkele omstanders ergeren zich groen en geel, er staat een aantal verzuurde huismoeders misprijzend naar het tafereel te kijken. Wat een stelletje moraalridders. Ik vind het hartverwarmend, glimlach nog wat na en even later springen de tranen me in de ogen. Laten we elkaar toch allemaal zeiknat doodknuffelen, de wereld zou er een stuk mooier door worden.

(Afbeelding: Engelenliefde - Modesto Faustini)