Kleefkracht en rookzuilen

Menigeen op Hyves vroeg zich af waar ik de laatste tijd mee bezig was. Kreten als: 'De Kruikenzeiker bejubelen' of 'Tilburg CS in een limerick vatten' of 'Koeien in een Ollekebolleke stoppen' zijn natuurlijk ook nogal vaag. Vandaag probeer ik een klein tipje van de sluier op te lichten.

Brenda en ik zijn met een gedichtenreeks over Tilburg bezig. Zij maakt wonderschone foto's en ik probeer er wonderschoon bij te dichten. Het leek een makkie, maar het is toch een hele onderneming naast het lesgeven, een gezin runnen, privé-shit en wat dies meer zij. Maar inspirerend is het zeker!

Zojuist heb ik een mailtje gestuurd naar Karin Bruers, initiatiefneemster van de Stichting Duizend Bankjes. Zij heeft het concept van de Social Sofa ontwikkeld en ik wil daar graag over gaan dichten. Een Social Sofa is een betonnen chaise longue - absoluut hufterproof- die al dan niet kunstzinnig wordt opgeleukt en vervolgens in wijken, winkelcentra en bij scholen geplaatst wordt. Ik vind dat geweldig voor een stad als Tilburg. In feite is Tilburg een agglomeratie van een heleboel losse leefgemeenschappen, er is nooit een historische kern geweest. Dat zorgde tot ver in de jaren zestig van de vorige eeuw voor een soort van dorpsculturen in de verschillende woonwijken. En nog steeds. Als ik nu door de Veestraat of de Vogeltjesbuurt rijd, zitten er veel mensen met een bak bier op straat te socialisen en is er van individualisering ogenschijnlijk niets te merken. Maar toch. Ook in die wijken voelen mensen zich steeds minder veilig als je de onderzoeken van de woningbouwcorporaties er op naslaat. Sterker nog: in sommige wijken rijzen de problemen de pan uit. Social Sofa's kunnen een bijdrage leveren aan de verbetering van de sfeer in de wijk. De doelstelling van de plaatsing van de 'benkskes' is het bevorderen van de sociale cohesie.

Sociale cohesie wordt door sociologen ook wel omschreven als kleefkracht. En gekleefd wordt er, ik heb het met eigen ogen gezien. Nu met de Social Sofa's nog meer. Jong en oud, arm en rijk, uitgeput of nog fris... iedereen strijkt er even neer. Voor een korte pitstop, een mijmermoment of een kletspraatje. Wat dat betreft is de doelstelling ruimschoots behaald. Uitzonderingen bevestigen de regel natuurlijk. Een Tilburgse middenstander die ik erg hoog acht vanwege zijn delicatessenzaak kreeg de hele plaatselijke politiek over zich heen toen hij zijn Sofa te commercieel liet bedrukken. Maar iedereen zit er wel bovenop, precies bij hem voor de deur één van zijn goddelijke broodjes te eten. Geen hond die dat ding komt wegslepen. Insiders weten precies wie ik bedoel. Het is nog een leuke ondernemer ook, waarschijnlijk is hij daarom de dans ontsprongen.

In Den Haag zijn zeventig Social Sofa's geplaatst in de wijken en nog eens acht stuks rondom de Hofvijver. Op http://www.youtube.com/watch?v=aWA5lAA9T0c is een kleine impressie te zien. Zouden de kopstukken van de Nederlandse politieke partijen daar neerstrijken? Ik zie Wilders al gezellig een Limburgse boterham eten met een politicus van allochtone afkomst, liefst islamitisch. Maar nee, ik denk dat De Heer Wilders nooit meer ergens rustig een smetteloos witte boterham kan eten, alle sociale cohesie ten spijt.

Tot slot wil ik nog een pleidooi houden voor de rokers onder ons. Als iets de sociale cohesie bevordert, is het het rookverbod in de horeca wel. Het is keigezellig om met een bunch of strangers in het donker te gaan staan paffen. Spontane contacten ontstaan tussen jong en oud, arm en rijk. Roken nivelleert! Laat op zulke plekken alsjeblieft ook artistiek verantwoorde chaise longues met asbak verrijzen, zodat wij niet meer tegen bovenstaande wanstaltigheid aan hoeven kijken. En nu ga ik even even een sigaretje roken boven mijn eigen gejatte porceleinen asbak, in alle eenzaamheid. Heerlijk.