Op de plaats... een doorstart

Gisterenavond kreeg ik ineens weer de kriebels. Ik mis het schrijven van blogs. In het verleden had ik vele fans die inmiddels om begrijpelijke redenen zijn afgehaakt. Het web is vergeven van open source communities waarin iedereen naar hartelust zijn of haar zieleroerselen kan opboeren. Bloggen, Facebooken en Hyven zijn gemeengoed geworden. Een fotootje erbij, een link erbij, een wie-wat-waar om in turbotaal te laten zien dat je koorts hebt, dat je boodschappen hebt gedaan voor te veel euri of dat je nog even naar een voetbalwedstrijd z@ppt. Zeven jaar geleden schreef en las ik regelmatig in nl.eeuwig.september, een zogeheten nieuwsgroep. Nieuws was toen echt nieuws, er onstonden allerlei discussies of virtuele knokpartijen met inhoud. Tegenwoordig zitten er vooral nog mensen te azijnpissen en het handjevol leuke mensen haakt ofwel af, of draait lichtelijk door in een wanhopige poging er nog wat van te maken. Jammer? Dat niet zozeer. Ik denk dat nieuwsgroepen gewoon passé zijn. Toentertijd was het een openbaring voor veel mensen, ook voor mij.

Begrijp me niet verkeerd: Hyves, Facebook en LinkedIn zijn om verschillende redenen wel aardig, maar ik wil veel meer melden en ik wil dat vooral weer alleen op mijn eigen eiland doen. Ik ben en blijf een echte schrijver. Schrijvers zijn een vreemd volk, ze zijn behoorlijk solistisch, gedreven, freaks eigenlijk. Zo ook hier thuis aan mijn eigen PC. Het wordt steeds erger zelfs, de Dikke Van Dale ligt constant opengeslagen naast me. Vroeger interesseerde een spelfout me niet zo, het ging vooral om het hyperactieve neerpennen van mijn Kaatje-achtige sprongen in het veld. Nu is het mijn eer te na om ook maar één fout te maken, zeker omdat ik steeds meer ga publiceren. In het personeelsblad van ons schoolbestuur ben ik zonder mijn medeweten gebombardeerd tot vaste columnist, en in mijn eerste verhaal stond gelijk een kolossale fout. 'Ze galoppeerden de de weg over,' of zoiets. Zoek de fout. Nee, niet in het woord galoppeerden. Twee keer het woord 'de' achter elkaar... Wat verschrikkelijk! Op zo'n moment zak ik echt door de grond met het schaamrood op mijn kaken.

Goed, ieder zijn fetisj dus, bij mij is dat tot in het diepste der diepten Googelen. Of kommaneuken. Wat erg, ik typte kommanneuken.

Gelukkig worden mijn nieuwe blogs tot op de komma afgeragd; wie een fout ontdekt, mag me hard straffen. Virtueel.