De primeur voor de T, met diarree

Ik kreeg een mailtje van Bram. Of ik voor De T een artikel wilde schrijven over een tentoonstelling in de bieb aan het Koningsplein, "That's the way we do it...!" Jawel, natuurlijk, leuk, makkelijk, het is bij mij om de hoek en ik hou van tentoonstellingen. Zeker deze tentoonstelling zou erg de moeite waard zijn, want er was een huiskamer met elementen uit allerlei culturen ingericht. Even later hoorde ik dat ik de kunstenaar in het Engels moest interviewen. Oh my God! Jawel, ja, ik vind het wel eng, mijn Engels is redelijk op niveau, okee ik doe het, kan geen nee zeggen tegen deze primeur, okee, goed hoor. (Pffffff!!!!!! Bibber! Goed voorbereiden! Niks vertalen vanuit het Nederlands, direct op het www allerlei Engelstalige sites doorspitten en van daaruit vragen formuleren........)

De hele woensdagavond heb ik zitten voorbereiden en daarna alles netjes nog eens opgeschreven. In English. It was really helpful to do it this way. Daarna heeft ET er nog een kritische blik op geworpen en die vond het goed Engels. Hij heeft jarenlang in het Engels voor een muziekmagazine geschreven, dus ik vertrouw zijn oordeel altijd volledig. Rustig ging ik slapen.

**Donderdagochtend, half tien. Om tien uur moet ik er zijn. Ik kan nog gerust even de koppen snellen uit de krant en mijn vragen doorlezen. Zal ik kijken of ik ze uit mijn hoofd weet? "The core theme in your work is identity and settlement......" En hoe nu verder? Daar moest toch een vraag achteraan komen? Met een blackout van hier tot aan de bieb ren ik naar de w.c. met darmkrampen. O nee, diarree van de stress! Maar het kan er beter nu uitkomen dan tijdens het interview. Ik tel de minuten. Zal ik al lopen? Nee gek, dan sta je daar als een idioot te wachten voor de deur. Eindelijk, tien voor tien. Met mijn mamafiets aan de hand en gewapend met mijn blocnote met pen -plus reservepen, stel je voor dat mijn Bicpen van vijftig cent het begeeft terwijl ik dit icoon aan het uithoren ben- steek ik de straat over naar de bieb. Ik ben een razende reporter, de zenuwen razen door mijn keel zogezegd......

De bieb is nog donker en dicht aan de voorkant. Ik word binnengelaten door de leveranciersingang, waar een werkster verveeld een sigaretje staat te roken. Gelukkig is Michael McMillan meteen beschikbaar, want ik HOU het gewoon niet meer! Hij is een easy going Afro- Britse man van ET z'n leeftijd (al mag ik dit laatste niet zeggen;-) en hij leidt me rond door de hele tentoonstelling. Wat ruik ik toch de hele tijd? Het lijkt wel after shave van Kouros. Het is al een ouwetje, maar ik vind die geur erg lekker. Hij herinnert me aan Hans, mijn eerste vriendje toen ik zestien was. Prettig gestemd volg ik hem in zijn kielzog. Ik hoef weinig te zeggen en bekijk alle kitscherige voorwerpen uitgebreid. Het is helemaal geweldig, en gedurende zijn uitleg streep ik stiekem de vragen van mijn lijstje een voor een weg. Mooi, da's binnen! Daarna vraagt hij of ik nog vragen heb. Nee, die heb ik niet zo veel meer. We kletsen nog even over migrantenfamilies en over mijn werk als een teacher op een multiculturele school. Erg leuk!

Na vijftig minuten sta ik buiten, enorm opgelucht en een ervaring rijker. Gauw even kleren kopen in de stad, dat heb ik wel verdiend. En een reporter kan toch niet in T-shirts met vlekken verschijnen?**

Meer info over de tentoonstelling is te vinden op http://www.thatsthewaywedoit.nl/ Kijk voor het volledige artikel in de juli-uitgave van De T, gratis verkrijgbaar in een oplage van 15.000 stuks. Gaaf toch?