Uit de oude doos, maar nog altijd actueel: Een veelvoud van rood-groen

Ik heb hem al drie keer gezien: Le fabuleux destin d'Amélie Poulain.

De eerste keer dat ik keek was met Ruud, die hem al -tig keer had gezien. Hij zakte gemoedelijk onderuit op de bank en lachte vooral om mijn manier van reageren. Ik raakte in extase door de kleuren, de beelden, Amélie die de verpersoonlijking was van de oogverblindende onschuldige Parisienne. Het maakte zoveel indruk dat ik onmiddellijk wist hoe ik mijn slaapkamer in mijn appartement zou gaan opknappen. Met een latexroller maakte ik de muren zachtgroen, de gordijnen werden vuurrood, het dekbedovertrek ook. Als peterselie op de biefstuk bestelde ik bij Ben de Graaff een lapje vinyl als vloerbedekking: gifgroen met donkergroene grassprietjes erop. Die kerels keken hun ogen uit, ze dachten dat het een kinderkamer werd met al die vreemde kleuren. 'Kennen jullie Amélie Poulain niet?' vroeg ik nog. Nee, daar hadden ze nog nooit van gehoord.

In de winter van 2007 waren Etienne en ik in Parijs, de stad van mijn jeugd. Voor mij was het de twaalfde of dertiende keer, ik mag de tel kwijt zijn. En toch…. na het zien van Amélie kreeg zelfs Parijs een andere dimensie, alsof er een kleurenfilter over de boulevards lag. In de buurt van Rue de Rivoli zag ik een groentenzaakje waarvan ik nu nog steeds niet weet of het model heeft gestaan voor de film. Met mijn flutcamera maakte ik een onvergetelijke foto. Een dag of wat later kwamen we per ongeluk in Les deux Moulins terecht. Ik dacht echt dat ik het bestierf. Nee…. Bestond deze tent echt? Zelfs de koffiekopjes waren authentiek! Het ontbrak er nog aan dat de mislukte Jean-Paul Belmondo niet aan het tafeltje naast ons zat, murmurerend in zijn voicerecorder. Tant pis! Vanwege het hoge toeristische gehalte was het stervensdruk. Toen we een kwartier moesten wachten voordat er iemand een bestelling kwam opnemen, verdween mijn katzwijm als sneeuw voor de zon.

De laatste keer heb ik weer op een andere manier naar Amélie gekeken. Als een film zo tot in de finesses is afgewerkt, vallen er steeds weer nieuwe details op. De onvervalste Franse accordeonmuziek. Het onbedaarlijk raggen over krasloten. Een hand die in een zak met erwten verdwijnt, puur en alleen vanwege de sensatie die dat teweegbrengt. Amélie die zich afvraagt hoeveel stellen precies op dat moment een orgasme hebben. (Dat heb ik me ook wel eens afgevraagd, mijmerend op de trappen voor de Sacré Coeur, starend naar de donkere hemel die goud verlicht werd door de Lichtstad.) Het aller-, aller-, allermooist vond ik de Franse taal. Ik krijg het er echt van aan mijn rikketik soms, zo wonderschoon vind ik haar. Vanavond hoorde ik par exemple:

'Mourir de chagrin',

'Pleurer comme une Madeleine',

'Ça suffit!' (een ouwetje vanuit het VWO nog, maar zo leuk om te schreeuwen..)

En de klapper vond ik toch wel:

'La chance c'est comme un Tour de France, on l'attend longtemps et ça passe vite.'

Om meerdere redenen denk ik nu terug aan mijn slaapkamer uit kort vervlogen tijden. Ga ik het weer durven, dat rood-groen?