Luchtigheid

We schrijven vrijdag 3 juli 2009. De mussen vallen van het dak, ik klap uit elkaar van de hooikoorts en de ademnood. Dat is echter peanuts vergeleken bij het drama dat zich aan de andere kant van Tilburg afspeelt. De liefste vader uit mijn klas ligt zijn laatste adem uit te blazen, bijgestaan door zijn vrouw, zijn twee zoontjes en een pastor. Ik loop thuis een beetje rond te hobbelen, verdrietig, onrustig. Over een uur moet ik aantreden in het nieuwe verguisde Midi-theater, in de volksmond beter bekend als het ‘Adje-theater’. Onze school bestaat vijf jaar en de wereld draait hoe dan ook gewoon door. We gaan een stierenvechtersdans opvoeren in zwart-witte kledij, getooid met rode lappen die we vurig heen en weer moeten zwieren. En ik heb niets wits om aan te trekken. De stad in dan maar. Het wordt tijd voor wat luchtigheid. Olé.

Als ik door de snikhitte loop, krijg ik een fotomoment. Fotomomenten zijn van die gewaarwordingen waarbij je een stapje terug doet terwijl je een beeld krijgt, dat je meteen zou willen vastleggen op de gevoelige plaat. Vandaag betreft het ‘Tilburgse vrouwen in de winkelstraat op een tropische dag.’ Dames, wat lopen jullie er toch bij. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen van ellende. God heeft jullie toch geschapen om te behagen? Doe dat dan ook gewoon en ga niet als de eerste de beste slons door het leven.

Een b.h. is verzonnen om je boezem te verfraaien, niet om je te transformeren tot een Michelinmannetje. Lillend vet kan best gecamoufleerd worden, dat doe ik ook. Zet hem een gaatje losser, dat zou al schelen, of koop een maat groter. Ruil hem desnoods op een kledingparty.

Dan de onderbroek. Er zijn twee opties. Optie een: draag een naadloze onderbroek. Die zit lekker en je ziet er niets van. Optie twee: draag een string. Die zit niet lekker, alleen bij Barbiemeisjes, maar je ziet er ook niets van. Andere opties zijn uit den boze, je krijgt er namelijk zes billen van. Twee in de broek, twee erboven en twee eronder. Dat kan gewoon écht niet, tenzij je er een duivels genoegen in schept om voor lul te lopen natuurlijk.

Het summum van wansmaak vind ik Korte Broeken. Bermuda-achtige, vleeskleurige, omgerolde korte broeken die zo lekker half in je kruis blijven hangen als je een stukje hebt gefietst. Korte broeken raken mij in het diepst van mijn esthetische beleving. Ze zijn onmodieus, onvrouwelijk en accentueren stevige bovenbenen nog drie keer zo erg. Ja oké, hotpants zijn geweldig als je een strak danseressenlijf hebt, maar wie heeft dat, buiten de meisjes van de dansacademie? Het kortste model dat ik hier in de kast heb liggen, is een capriboek. Verder heb ik twintig rokken, van flodder tot spijker, van kort tot lang, van klokkend tot recht naar beneden. Ik wil nooit meer anders. De achterhammen zitten er ook zo mooi in verpakt...

Het schoeisel lijkt op het eerste gezicht wel mee te vallen. Maar oh, help. Ik heb tot mijn grote schrik de combinatie bermuda mét Crocs ontdekt. Crocs vind ik echt alleen leuk voor kleuters, een aantal jaren terug waren dat dan ook de enige levende wezens die ze droegen. Ze zijn best leuk met die kleine opzetkrokodilletjes en –dino’s erbij, maar nu zijn er ook al volwassenen die ze dragen. Ik ga nog liever barvoets door het leven dan op die zogenaamd modieuze klompen. Ze zijn van een onooglijke kleur plastic gemaakt en zo godvergeten uniform dat iedereen het meteen ziet: dat zijn Crocs. Het zal ongetwijfeld de kracht zijn van dat merk, maar ik vind het afschuwelijk. En wie dragen ze? Juist ja, vrouwen. Ik moet de eerste kerel nog tegenkomen die ze aan zijn voeten durft te doen, die gaat gelijk op de foto. Kerels gaan toch liever voor de stugge, lederen sandaal. Of echte klompen.

De rest van de kledingstukken krijgt een voldoende. Lange broeken, shirts en bloesjes kunnen er best mee door, mits ze van niet al te dunne stof gemaakt zijn. Hier geldt hetzelfde principe als bij de b.h.. Rollade-achtig vertoon kan echt niet op een zomers terras, we zitten niet in de koelvitrine van de eerste de beste keurslagerij!

Inmiddels zijn de kinderen uitgedanst en ik zit weer thuis. Mijn nieuwe witte bloesje van 10 euri is doorweekt, maar zit nog keurig netjes. Het was geweldig en Lotte had zelfs bij haar zwart-wit-rode stierenvechterstenue haar kleine roze Crocs aan. Volgens mij staat ze er thuis nog mee onder de douche. Van haar kan ik het wel erg goed hebben: ze is pas net vier geworden.

Ik duik nog even de tuin in. Het verdriet begint weer op te borrelen, al was deze klaagzang aan Uwe Doorluchtigheid wel even verfrissend. Zucht. Een zuchtje wind.