Voor allen die zich een buil durven vallen

'ALS JE NOU EENS PRECIES ACHTER mij loopt, olifant,' zei de eekhoorn, 'dan bots je nergens meer tegenaan.'

'Dat is goed,' zei de olifant en hij liep achter de eekhoorn aan.
Een hele tijd ging het goed en iedereen keek vol verbazing naar de eekhoorn en de olifant die vlak achter elkaar van de ene kant van het bos naar de andere kant liepen. Ze liepen langs slingerende paden, maar ze botsten nergens tegenaan.

De zon scheen en de builen op het hoofd van de olifant slonken.

'Lopen we eigenlijk wel goed?' vroeg de olifant na een tijd. 'Moet ik niet af en toe ergens tegenaan botsen?

'Maar je vindt het toch erg dat je overal altijd tegenaan botst?' vroeg de eekhoorn verbaasd.

'Ja, dat is zo,' zei de olifant.

Ze liepen een tijd verder en zeiden niets.

De olifant werd somber. Ben ik zonder botsen mijzelf nog wel? dacht hij. Hij wist nooit precies hoe hij zichzelf het meeste was. Hij zuchtte diep.

Ten slotte hield hij het niet meer uit en sloeg plotseling rechtsaf.

Daar stond juist de eik, die hij niet had gezien. Hij liep met volle vaart, met zijn hoofd vooruit, tegen de stam van de eik.

Het hele bos dreunde van de klap.

'Au!' riep de olifant. 'Au! Au!' De buil op zijn voorhoofd was de grootste buil die hij ooit had gehad en hij jammerde luid, maar ook enigszins voldaan.

De eekhoorn ging in het gras naast hem zitten en zweeg.

'Het spijt me,' zei de olifant. 'Het spijt me echt.'

De eekhoorn zei niets en maakte met een teen een klein gaatje in de grond.

'Iets moet me toch spijten?' riep de olifant toen luid. Maar hij vond zelf ook dat hij iets heel raars riep.

Auteur: Toon Tellegen

Uitgeverij: Querido, Amsterdam 1993