One flew...

Eigenlijk zat hij al tijden niet goed in zijn vel. Zaterdagnacht had hij er schoon genoeg van. Basta. En dus gebeurde het dat hij -vergezeld door drie vrienden- een aanloop nam..... en zijn vrijheid tegemoet sprong.

Onthutst keek het gezelschap om zich heen. Te veel ruimte leidt tot paardenpaniek, zo bleek al snel. Wanhopig gingen zij in galop over de Ringbaan, alleen de zebrapaden boezemden hen geen angst in. Het asfalt deed pijn aan hun hoeven.

De tocht ging verder, via de Oude Rijksweg en door de bossen. Honger knaagde aan hun paardenmagen, hun manen stonden in alle windrichtingen.

Het was inmiddels vier uur in de ochtend toen Bles en zijn maten licht zagen in de de duisternis. Wat was dat? Een Vinex-wijk!

'Ihihihihihihihihik zie eten!' hinnikte Bles luid. Opgetogen draafde hij naar de tuin, waar de heerlijkste bloemen lustig bloeiden. Het waren winterharde viooltjes. Omdat Bles een edel ros was, durfde hij gerust voor te proeven. De smaak was fantastisch, het was de hemel op paarde, en even voelde Bles een vlijmscherp vleugje heimwee opkomen. Dapper slikte hij het weg. Plotseling ging er een deur open en een akelig manspersoon lalde:

'Wel godverdegodverdegodver. Wat moet dat allemaal? Kom es kijken, hier staan vier paarden mijn bakken kaal te vreten. Kunnen we maandag wéér naar de Hornbach voor nieuwe planten! Hee, wie helpt even mee om die kutbeesten weg te brengen?' Er kwamen nog veel meer akelige manspersonen lallend uit de deur. Bles en zijn vrienden werden binnen vijf minuten afgevoerd. Hardhandig trokken de lallende kerels aan hun manen en stopten hen veilig binnen de eerste de beste afrastering. Het was de speelplaats van Basisschool De Boemerang.

En zo gebeurde het dat de directeur van de basisschool op zondagochtend met de politie belde. 'Dit is een civiele zaak, daar kunnen wij niet voor uitrukken, maar het is uw domein. U zult het dus zelf moeten oplossen.' De directeur baalde als een stekker, maar hij wilde niet weglopen voor zijn verantwoordelijkheden. Daarom belde hij een rondje door Tilburg. Na een uurtje of twee wist hij het: het waren Bles en zijn maten, afkomstig uit een weiland in Tilburg-Oost.

Bles was blij toen hij in de trailer werd geleid. Het kunstgras bij de duikelrekken en het speelhuisje had hem bijna een koliek bezorgd en hij zakte van vermoeidheid door zijn hoeven. Peinzend wiebelend stond hij in het halfduister. Wat had hij aangericht? Hij zou zijn vrienden nooit meer aan zulke gevaren blootstellen! De directeur van de basisschool was die zondagmiddag nog een lange tijd bezig om alle verteerde winterviooltjes op te ruimen.

Hij had nog wel de tegenwoordigheid van geest om het gezelschap vast te leggen op de gevoelige plaat. Zijn collega's lachten hem de hele week uit en hinnikten hartelijk naar hem.

En Bles? Die poepte nog een dag kunstgras en daarna was hij het voorval weer snel vergeten.

De moraal van het verhaal mag u zelf bedenken, lieve lezer.