K3

Dit wordt geen blog over de Vlaamse meisjes van plezier, al hebben mijn moeder, Metha en ik er wel besmuikt om zitten grinniken vanmiddag. De 3 K's staan namelijk voor Klote, Kut en Kanker.

Klote is het zeker. En ik, de eeuwig lachende en mentaal onverwoestbare, degene die altijd alles voor een ander probeert te relativeren en verzachten, hikte vorige week tegen een depressie aan. Mijn moeder van 59 heeft vrijdag 2 oktober te horen gekregen dat ze niet lang meer te leven heeft. Ze heeft een zeer agressieve vorm van longkanker die al ver uitgezaaid is. Extensive disease, zei de longarts. Het klinkt als een toverspreuk, maar het was de keiharde waarheid, voorgelezen vanaf een kladje. De exacte lokaties van de uitzaaiingen zijn nog niet tot in detail bekend.

En dat was het dan, na een kwartier van zakelijke vragen stellen zaten we weer gewoon in de gang van de longpoli. Overstuur, gelatenheid, aanvaarding, alle emoties liepen doorelkaar heen. Op een vrijdag laat in de middag, terwijl iedereen zich naar huis haastte voor een fijn weekend. En geef iedereen eens ongelijk: de aarde draait gewoon nog rond haar as in 23 uur, 56 minuten en 4,091 seconden en dat is maar goed ook.

Moeilijk is het wel. Het is al erg als je weet dat je moeder gaat sterven, maar het is nog erger als je weet dat het snel kan gaan. Ik probeer ook heel erg om niet na te denken over de manier waarop, maar ik kan die gedachten met moeite uitbannen. Tumoren die haar laten stikken. Tumoren die haar skelet verpulveren en voor ondraaglijke pijnen zorgen. Het ergste doemscenario is tumorvorming in haar hersenen, die mogelijkheid is aanwezig, het is een bekend fenomeen bij dit type longkanker. Wat gebeurt er dan? Raakt ze helemaal de weg kwijt, mijn lieve moeder die altijd zo scherp en intelligent is geweest? We moeten met alles rekening houden, maar zeker weten doen we niets. We zijn overgeleverd aan de goden. Zijzelf heeft haar lot aanvaard. 'Ik ben 118, want ik heb mijn leven dubbel geleefd.' Daar put ik wel kracht uit. Tegelijkertijd baal ik als een stekker dat ze Jan niet ziet opgroeien tot een volwassen Jan, een groot mens waar we met z'n allen nog trotser op kunnen zijn dan nu.

Morgen begint ze met chemotherapie. Ook daar was de longarts heel duidelijk over: 'Het is uitstel van executie, maar als je niets doet, overlijd je binnen drie maanden.' Ze gaan haar hele afweersysteem afbreken om de kanker even een halt toe te roepen en ik heb goede hoop dat zij er niet zo ziek van zal worden. Ik beschouw haar toch als een Titanide, ze zou een goede Rhea zijn.* Ik heb toestemming gevraagd aan haar of ik iets mocht publiceren in mijn blogs. Ze vond het prima en hoefde vantevoren ook niets te lezen. Schrijven is voor mij een manier om zaken te verwerken, ik kom tot veel helderder gedachten dan wanneer ik erover praat.

Bij ons op de w.c. hangt een foto van haar en mij. Ik zit als een dikke baby met een wollen wintermuts op haar schoot en zij houdt me vast. Piepjong is ze, 22 volgens mij. Als ik bedenk wat ik de afgelopen decennia van haar heb geleerd, duizelt het me. Maar dat is voor een volgende gelegenheid. Ik ga niet te laat slapen om de dag van morgen weer met frisse moed tegemoet te zien. Er is nog zoveel moois in de wereld, daar houden we ons aan vast.

*http://nl.wikipedia.org/wiki/Rhea_(mythologie)