Permis de conduire

Mijn opa zaliger had een transportbedrijfje met een eigen vrachtwagen. Als kleuter mocht ik meegenieten van kleine ritten in de omgeving. Opa zat achter het immense stuur, hond Spotje zat in het midden en ik zat hoog en droog op de bijrijdersstoel. Achter het raam prijkte een echte kentekenplaat, bedrukt met KARIN. Ik was het eerste kleinkind, vandaar. Geweldig vond ik dat, dat mijn naam daar zo hoog in de cabine hing.

De rijkunst werd er van oudsher min of meer ingeslagen bij alle familieleden. De meeste truckers zijn heel defensieve maar vooral ook kritische weggebruikers.
Natuurlijk lag het in de lijn der verwachting dat ik dat ook zou worden, maar eer het eens zover was… oh, oh! Ik startte mijn coureurscarrière bij een rijschoolhouder die echt te veel zoop, zodat het geregeld gebeurde dat ik hem weer eens uit zijn coma moest bellen terwijl hij al lang bij ons voor de deur had moeten staan. Na veel vijven en zessen en een mislukte examenpoging -waarbij ik met 100km/u een klaverblad probeerde te nemen op de snelweg- stapte ik over naar een andere rijschool. De vierde keer lukte het. Ik haalde mijn felbegeerde roze papiertje, de wonderen waren de wereld nog niet uit.

Anne-Marie en Metha hadden toen al hun kroeg in Gilze, Café De Tip. Bij een eigen bedrijf hoort natuurlijk ook een bedrijfswagen, het is een onmisbaar vervoermiddel voor fusten pils, kratjes Belgische bieren en potten rauwkost-in-het-zuur van de Sligro. Onze klanten lachten zich kapot toen de dames hun wagen aanschaften, het was namelijk een Renault Express. De kleur: spierwit. De opmerkingen aan de bar waren niet van de lucht. In onvervalst dialect werd er geroepen als één van hen kwam aanrijden: ‘Hee, doar komt de Pausmobiel wir oan!’ De hilariteit bereikte een hoogtepunt toen Anne-Marie en Metha werden gepersifleerd tijdens het wijvensjouwen, een carnavaleske traditie waarbij de één de ander rondsjouwt door het dorp, zie ook http://www.brabantsdagblad.nl/regios/tilburg/article2593142.ece

Tijdens de beruchte editie waren twee klanten van ons verkleed als Anne-Marie en Metha, die elkaar rondsjouwden in een zelfgeknutselde Pausmobiel. Ik geloof dat ze er nog de originaliteitsprijs mee gewonnen hebben. We hebben ons echt rotgelachen.

Ik persoonlijk heb ook allerlei herinneringen aan dat ding. Natuurlijk mocht ik meteen de auto van thuis meenemen, maar wel onder begeleiding van de beste rijschoolhouder van Gilze: Anne-Marie. Dit meen ik echt, ik ken bijna niemand die zo goed kan rijden als mijn moeder. Maar als je ernaast zit tijdens je eerste off the roadervaring, wordt het lastig. Die Pausmobiel reed als een tiet natuurlijk, heel anders dan een Opel Vectra diesel uit de rijles. Vlammmm, ik scheurde al hortend en stotend de parkeerplaats af. ‘Gassen! Remmen! Eerder insturen! Later insturen! Wat doe je nou?’ Het zweet stond in mijn handen, maar het waren wel de beste rijlessen die ik ooit kreeg in mijn leven.

Na een paar maanden mocht ik met mijn eerste vriendje Hans en de Pausmobiel op vakantie naar Zuid-Frankrijk. Dat vond ik erg lief van de dames, dat we dat vertrouwen zo maar kregen. Het was een geweldige vakantie en ik heb ook geweldig gereden, ware het niet dat ik een keer te kletserig was op een verlaten landweggetje. Ik moest de draai maken naar de oprit van de camping, stuurde iets of wat te vroeg in en……bats! We zaten met onze voorwielen een meter lager in een droge greppel. Half huilend keek ik naar Hans, maar die mompelde alleen maar gebiedend: ‘In z’n achteruit zetten en gas geven.’
We raakten uit onze benarde positie en hebben op de camping nog onder de auto gelegen. Er was niets te zien, dus lieten we het voorval maar voor wat het was.
Totdat Anne-Marie en Metha een maand later zelf naar Frankrijk wilden en de auto een kleine beurt moest hebben. Auto-Vincent, ook een vaste klant, zat half lam aan de bar en zei: ‘Ben jij ergens overheen gereden, Karin? Ik heb ‘m op de brug gehad en er zat een deuk in de onderkant.’ Blozend piepte ik dat het dan wel een flinke steen geweest moest zijn. Maanden nadien durfde ik het voorval pas op te biechten, ook weer aan de bar. Half lam natuurlijk.

Jaren later werd ie zwart gespoten, maar ik herkende hem nog overal met zijn mooie kenteken: VB-35-PF. Dat heb ik van geen één andere auto nog onthouden.
De foto’s van de Pausmobiel hangen bij Anne-Marie en Metha op de w.c., gelardeerd met wel twintig soorten Franse landschappen. Wat heeft dat ding veel meegemaakt met ons, door schade en schande, door weer en wind, als een God in Frankrijk. Het zijn verhalen om nooit te vergeten.
Urbi et Orbi!