Anvers, een drieluik (1)

Het linkerpaneel: hoe het begon

Ik voel me een halve Belg. Omdat ik een Brabantse ben met een zachte g , in de grensstreek woon en daarom het fenomeen frietkot, Primus en Jupiler regelmatig aan den lijve ondervind. En ook omdat ik heel erg "uitgesproken niks heb" met het Katholieke geloof, maar stiekem wel de overdadige Mariaverering uit het Zuiden geweldig vind. Zet mij in een grot of kapelletje met kaarsjes en ik word spontaan een deemoedig Christen. Zeker tussen de Belskes!

Mijn hele leven kom ik al in Antwerpen, dat was voor mij het altijd ultieme uitje. Als scholier werd ik wel eens meegesleept door mijn cultuurminnende pa. Later ging ik er wel eens op stap, mee met de beruchte vrijgezellenavonden die nu overal geweerd worden in de kroegen. Of we gingen op stap van de fooienpot die we in onze eigen kroeg door keihard werken en lief lachen gevuld kregen. Dat ontaardde dan in vechtpartijen omdat onze ordinaire werkster van vijftig+ tegen alle allochtone Antwerpenaren knipoogde. Gelukkig hebben we daarna het leed van ons afgezongen in een karaokebar aan de Grote Markt.
Later ging ik nog wel eens terug en heb veel gezien van alle highlights. Het Rubenshuis, het Diamantmuseum, het MuHKA, de Zoo (zielig die gekooide tijgers!), ik ken het geijkte programma helemaal.
Maar Antwerpen is in mijn herinnering vooral een aaneenschakeling van beelden en geuren: de smerige OLV-kathedraal, frietkotten, aftandse pleinen met stinkende havenkroegen, vis en pis, en vooral veel, veel eten en drinken. Oudere stellen. Zij, met goud behangen, trekkend aan haar menthol Belinda-sigaret, de lippen overdreven roze gestift, geflankeerd door haar Sjefke, keurig in de gele spencer met achterover gestylde haren. Samen drinken ze op een terras bij de Vogeltjesmarkt hun eerste pintje al om 9 uur 's ochtends. Dat is voor mij Antwerpen.

Inmiddels ben ik moeder, heb een serieuze baan en relatie, kortom: ik lijk de wijsheid in pacht te hebben. Daardoor kijk ik soms anders tegen bepaalde zaken aan. Ook tegen bekende plekken dan? Ik weet het niet. ET en ik willen in ieder geval graag een weekendje weg. "Ken jij Antwerpen? Leuke stad, hm?" De keuze is gauw gemaakt. Kijken of er in vijf jaar tijd nog wat veranderd is.


Ambachtelijk Antwerpen

Het is zondagochtend, ET wil graag LP's scoren en stelt voor om naar de Vogeltjesmarkt te gaan. In eerste instantie denk ik: Nee, gatver, ik ben er al zo vaak geweest als kind, over de koppen lopen voor drie LP's is niet mijn ding, zal ik wachten op een terrasje? Ik besluit om toch mee te lopen en merk al gauw: het is geweldig! We zijn in Jambers aanbeland! De markt is vergeven van mensen in alle kleuren en maten, er zijn geen echte luxe madammen te zien weliswaar, maar wel: honden. Heel veel onooglijke Belse honden. Ze worden over de gladde kasseien getrokken, gesleurd, geduwd, gedragen en gesleept alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik vind het hilarisch, maar ook heel erg aandoenlijk. Dapper hupsen ze met het baasje mee, met dezelfde tred en oogopslag. Bulldogs bij Hells' Angels, kuttenlikkertjes (sorry, weet de echte naam niet) bij dames van vervlogen stand.
En nergens is een KAI-KAI! te horen van een hond die per ongeluk vertrapt wordt door een stel westernlaarzen of stiletto's uit de menigte.
De rest van de marktgang vraag ik aan iedereen: "Mag ik uw hond fotograferen? Hij loopt er zo schattig bij!" De foto's zijn niet denderend, maar ik heb de tijd van mijn leven.
Op een terras maken ET en ik een afknap-top-3 voor de Vogeltjesmarkt:
1) neuspeuteren boven uitgestalde marktwaren
2) te krappe B.H.'s
3) retro slechtzittende glimmende trainingsjacks

We voelen ons hier thuis en genieten met volle teugen. ET heeft drie LP's gescoord en ik een hoop honden, waarvan akte. Baasjes, bedankt!

Samen douchen en de Essentie ervan!

Ach, wat een tijden waren het toch!
Toen ik ging scheiden beet ik anderhalf jaar lang elke eurocent doormidden.
Ik at gerust een hele week winterpeen in alle mogelijke substanties, afwisselend met strooikaas (goedkoop), worst uit de reclame (goedkoper), of koolvis uit het vriesvak (goedkoopst).
Als je alles lust en altijd gewend bent geweest om culinaire dingen uit te proberen, kun je van een spreekwoordelijke drol nog wat lekkers maken. Dat deed ik dan ook, en ik maakte er een heuse sport van. Winterpeen is lekker met dille, kerrie, knoflook, dragon, tijm, oosterse kruiden gecombineerd met gember, dit alles in eindeloze combinaties. Aan te raden en erg goedkoop!
Van mijn uitgespaarde geld, aangevuld met een kwakje kinderbijslag, ging ik daten. Dat kostte niet zoveel, met een budget-internet-abbo, een lidmaatschap bij een leuke site en een kortingskaart van de NS kwam ik een heel eind.

Mijn kleine Jan was toen één en behoefde gelukkig geen duur pretparkenvermaak.
Met een stokje en een touwtje was hij al erg happy, zodat ik zijn centjes kon investeren in mijn speurtocht naar interessante kerels. En die waren er! Ik at sushi aan huis in Eindhoven, met een gratis gitaarserenade erbij.
In Bolsward heb ik twee dagen een Beerenburgmarathon gehouden in een lokale herberg met een aan lager wal geraakte intellectueel (die ook nog spoorloos verdween tijdens de date, maar daarover een andere keer meer).
In Gent heb ik op klaarlichte dag vuurpijlen afgestoken met een vriendje, daar waren de Gentenaren niet blij mee trouwens. Weer een bevestiging dat die Hollanders zich werkelijk overal weten te misdragen!
En zo hopste mams door het leven. Tot overmaat van ramp liep ik ook nog een SOA op, maar die behandeling was gelukkig niet duur en werd vergoed door mijn verzekeraar. Quel bonheur!

Het was een heerlijke tegenhanger voor het intensieve 24-uurs mamaschap.
Jan kon zich in die periode nog geen vijf minuten alleen bezig houden; tijdens het bellen, koken, tandenpoetsen, mezelf aankleden of iets uit een winkelrek pakken had hij een nieuwe Olympische sport ontwikkeld: beentrekken.
De enige manier om hem lang bezig te houden was samen douchen. Heerlijk samen onder de warme sproeier, elkaar natgooien, liedjes zingen en bootjevaren. Na verloop van tijd kon ik hem zelfs alleen laten doorspelen onder de douche, dan had ik even vijf minuten om mezelf aan te kleden.
We vermaakten ons prima en ik kon zelfs de douchetijd gaan opvoeren.
Jee, ik kon ineens telefoneren! Ook opmaken, kapsel stylen en de w.c. poetsen kon ik steeds vaker kalmpjes aan uitvoeren. Ik was het met mezelf eens: dit was het beste opvoedingstrucje dat ik in lange tijd had bedacht.

Tot het augustus 2006 werd.
In mijn nieuwe leven en mijn nieuwe huis viel gisteren een akelig souvenir binnen: of ik even 439 euri bij wilde betalen voor dui-zen-den kubieke meters gas.
Gestresst probeerde ik te achterhalen of mijn woningbouwvereniging me getild had, of erger nog: Essent zelf, want die zijn onbegrijpelijk en onbenaderbaar.
Wat een klootzakken, hoe durfden ze in Godsnaam!
Een kwartiertje later moest ik met het schaamrood op mijn kaken toegeven dat niemand zich bezondigd had aan pootuitdraai-praktijken, maar dat ik zelf de veroorzaker was van de exorbitante rekening. Voortaan moet Jan verplicht in bad, waar we helaas niet meer samen in passen. Hoe was dat spreekwoord ook alweer van die zondvloed?