Antichrist

We staan aan het aanrecht, mijmerend over de toekomst. Buiten drupt het overtollige regenwater van de bomen. Dan wijst hij met opgeheven vinger naar het open keukenraam en zegt: "Hoor je dat? De kerkklokken luiden." We luisteren even heel intens. Het gelui komt met flarden binnenwaaien op ieder zuchtje wind. Hij zucht ook even en zegt dan stralend: "Ik wil dat later ook worden, mama. De Klokkenluider van Rotterdam. Ik vind kerken leuk."
Zzzzip. Het is 1983. Ik ben elf jaar en tot dusver opgegroeid in een redelijk rood anti-nest. Anti-atoombom, met grote stickers op onze Deux-Chevaux en betogingen in Den Haag. Anti-discriminatie, van allochtonen-vrouwen-(ex)-psychiatrische patiënten-jongeren. Anti-ongezond, met heeeeerlijke maaltijden met tahoe, tofu, linzen en kikkererwten. Waarbij je veel water moest drinken om er niet in te stikken! En anti-kerk, alhoewel we wel posters in huis hadden van Pax Christi. Maar die waren toentertijd allang ge-excommuniceerd volgens mij.

In die tijd kwam ik op een school terecht waar een non de dienst uitmaakte. Ze was goede maatjes met de pastor uit de parochie en die twee smeedden een pact: Zij zou hem verse misdienaars leveren en dan zou hij extra zijn best doen voor de H.Communie en het H.Vormsel op onze school. Alleen de slimmeriken uit de zesde klas -nu groep 8- werden uitverkoren en ik was er één van. Ik! Het meisje uit het Anti-gezin, wel gedoopt maar nooit officiëel geinitieerd in de geloofsgemeenschap. Maar dat hoefde de bijna-monseigneur toch niet te weten! Ik lachte mijn allerstralendste lach en ik baal tot op de dag van vandaag dat ik nooit vereeuwigd ben; in een grijze pij met een paars koord rond mijn middel. Helemaal verguld kwam ik thuis na mijn eerste begrafenis, "Mam, ik mocht de w.c.-borstel vasthouden en de pastor keek in Marieke d'r pij om te zien hoe bruin ze was geworden in de vakantie!" Mijn moeder kreeg bijna een hartwip. Ze vond het maar zozo, maar ik niet. Wat voelde het heerlijk om het Agnus Dei en het Kyrie Eleison mee te kunnen brullen uit volle borst! Vijftien jaar later liep ik me in Rome te vergapen aan de Sint Pieter en la Piëta. Inmiddels zwaar van mijn geloof gevallen en met mijn moeder naast me, die protesteerde: "Dit is alleen maar gebouwd om de gelovigen onder de duim te houden. Het heeft niets meer met geloof te maken."

L'histoire se répète. Kinderen zien alleen de pracht en praal, gelukkig maar. De stervende Jezus aan het kruis is nog niet ter sprake gekomen hier aan tafel.Ooit, toen ik vers van de opleiding in een kleutergroep begon, gaf ik een lesje op de kralenplank aan Maartje. Het rechte kruis moest gelegd worden, waardoor het spijkerplankje precies vier even grote kwadranten zou krijgen. Na tien minuten stond ze apetrots voor mijn neus met een crucifix van zwarte kralen: "Kijk juf, het kruis van Jezus, zal ik er ook bloed bij leggen?"
Weten jullie nog een klokkentoren voor Jan, een beetje in het centrum, zodat ik zittend op een terras hem kan horen luiden?

De primeur voor de T, met diarree

Ik kreeg een mailtje van Bram. Of ik voor De T een artikel wilde schrijven over een tentoonstelling in de bieb aan het Koningsplein, "That's the way we do it...!" Jawel, natuurlijk, leuk, makkelijk, het is bij mij om de hoek en ik hou van tentoonstellingen. Zeker deze tentoonstelling zou erg de moeite waard zijn, want er was een huiskamer met elementen uit allerlei culturen ingericht. Even later hoorde ik dat ik de kunstenaar in het Engels moest interviewen. Oh my God! Jawel, ja, ik vind het wel eng, mijn Engels is redelijk op niveau, okee ik doe het, kan geen nee zeggen tegen deze primeur, okee, goed hoor. (Pffffff!!!!!! Bibber! Goed voorbereiden! Niks vertalen vanuit het Nederlands, direct op het www allerlei Engelstalige sites doorspitten en van daaruit vragen formuleren........)

De hele woensdagavond heb ik zitten voorbereiden en daarna alles netjes nog eens opgeschreven. In English. It was really helpful to do it this way. Daarna heeft ET er nog een kritische blik op geworpen en die vond het goed Engels. Hij heeft jarenlang in het Engels voor een muziekmagazine geschreven, dus ik vertrouw zijn oordeel altijd volledig. Rustig ging ik slapen.

**Donderdagochtend, half tien. Om tien uur moet ik er zijn. Ik kan nog gerust even de koppen snellen uit de krant en mijn vragen doorlezen. Zal ik kijken of ik ze uit mijn hoofd weet? "The core theme in your work is identity and settlement......" En hoe nu verder? Daar moest toch een vraag achteraan komen? Met een blackout van hier tot aan de bieb ren ik naar de w.c. met darmkrampen. O nee, diarree van de stress! Maar het kan er beter nu uitkomen dan tijdens het interview. Ik tel de minuten. Zal ik al lopen? Nee gek, dan sta je daar als een idioot te wachten voor de deur. Eindelijk, tien voor tien. Met mijn mamafiets aan de hand en gewapend met mijn blocnote met pen -plus reservepen, stel je voor dat mijn Bicpen van vijftig cent het begeeft terwijl ik dit icoon aan het uithoren ben- steek ik de straat over naar de bieb. Ik ben een razende reporter, de zenuwen razen door mijn keel zogezegd......

De bieb is nog donker en dicht aan de voorkant. Ik word binnengelaten door de leveranciersingang, waar een werkster verveeld een sigaretje staat te roken. Gelukkig is Michael McMillan meteen beschikbaar, want ik HOU het gewoon niet meer! Hij is een easy going Afro- Britse man van ET z'n leeftijd (al mag ik dit laatste niet zeggen;-) en hij leidt me rond door de hele tentoonstelling. Wat ruik ik toch de hele tijd? Het lijkt wel after shave van Kouros. Het is al een ouwetje, maar ik vind die geur erg lekker. Hij herinnert me aan Hans, mijn eerste vriendje toen ik zestien was. Prettig gestemd volg ik hem in zijn kielzog. Ik hoef weinig te zeggen en bekijk alle kitscherige voorwerpen uitgebreid. Het is helemaal geweldig, en gedurende zijn uitleg streep ik stiekem de vragen van mijn lijstje een voor een weg. Mooi, da's binnen! Daarna vraagt hij of ik nog vragen heb. Nee, die heb ik niet zo veel meer. We kletsen nog even over migrantenfamilies en over mijn werk als een teacher op een multiculturele school. Erg leuk!

Na vijftig minuten sta ik buiten, enorm opgelucht en een ervaring rijker. Gauw even kleren kopen in de stad, dat heb ik wel verdiend. En een reporter kan toch niet in T-shirts met vlekken verschijnen?**

Meer info over de tentoonstelling is te vinden op http://www.thatsthewaywedoit.nl/ Kijk voor het volledige artikel in de juli-uitgave van De T, gratis verkrijgbaar in een oplage van 15.000 stuks. Gaaf toch?

T-T-T-T-T-T-Trots!

Sinds een maand of tien is Tilburg een cultureel magazine rijker. De cover staat hierboven, en het viel me gelijk al op hoe mooi verzorgd het er uit ziet. Full-colour, glossy, met een erg sterke lay-out. Wat een leuk en overzichtelijk blad! En het ligt overal gratis voor het pakken, in alle uitgaansgelegenheden in de stad. Op de site las ik: "De T is een onafhankelijk initiatief van enthousiaste mensen uit Tilburg met ervaring op het gebied van culturele uitgaansmagazines."

Eh, wat was dat nou? Onafhankelijk initiatief? Dat moest al bijna betekenen: met eigen middelen en niet direct gelieerd aan een organisatie......ja toch? Ik spitte het colofon door en dat zei me niks. Veel mannennamen stonden erin, dat wel, maar ik kende helemaal niemand. Helemaal onderaan stond een kleine oproep in lettergrootte drie. "Heeft u leuke ideeen voor redactionele bijdragen? Of wilt u gewoon gezellig op stap met de redactie? Neemt u dan contact op.......etc.etc."

Zo gezegd, zo geschreven! En zo gebeurde het dat ik op vrijdag een mailtje naar de redactie stuurde, op de donderdag daarna Jan naar school bracht en gauw doorgefietst ben naar het Terras, voor een kennismaking met Bram. Hij en zijn maten zijn een jaar geleden gewoon in het diepe gesprongen, respeeeeeeeeeeeeect! Drie afgestudeerde bedrijfskundigen en twee journalisten, met alle know-how en netwerkcapaciteit. Zonder eigen geld, maar wel heel slim, hard werkend en bereid om het bedrijfje alleen maar quitte te laten spelen. De gelden van de adverteerders en de moeizaam losgepeuterde subsidies zouden voldoende moeten zijn. Met groeiende verbazing en bewondering luisterde ik naar zijn verhaal. Ze doen alles zelf, alleen de fotografie en de vormgeving hebben ze uitbesteed. Knap werk, jongens!

Al pratende kwamen we vanzelf bij mijn schrijfambities uit. Allebei voelden we wel een klik en na een uur was het duidelijk: ik ga bij ze aan boord, tien uur per week naast mijn lesgeefbesognes. In eerste instantie ga ik alleen schrijven, maar het is de bedoeling dat ik een heel cultureel katern mee uit de grond ga stampen. Yiehaaaaaa! Een grote wens gaat in vervulling!

Ik heb gewoon geen tijd om journalistiek te gaan studeren:-) Toch maar even een bezoekje brengen, vandaag is de open dag.....

(wordT vervolgd)