Oneliners, liefhebbers?

Laatst was ik bij Loesje in Arnhem om mee te schrijven aan de schoolagenda 2007/2008.
Dat was ongelooflijk inspirerend, omdat het een soort van roulatie-schrijfsysteem is waarbij je elkaar input blijft geven tot je er dood bij neervalt.
Daarna wordt er heel democratisch gekozen voor de spreuken waar de meeste rondjes (van: "leuk") omheen staan. Er zijn er ook een aantal van mij bij, jaha, ik ben wel trots!

Oneliners zijn de laatste tijd mijn hobby, alhoewel ik wel besef dat een stukje proza op z'n tijd ook wel weer eens nuttig kan zijn om mijn gedachtenveld helemaal te effenen. Het lijkt wel een mijnenveld zo nu en dan! Ik kan zelfs niet meer een dikke pil van W.F. Hermans verorberen, te moeilijk, te zwaar, te saai, te 20e eeuw misschien?
Voor nu houden we het even simpel dus, mijn nieuwste oprispingen:

There's nothing less than an ex*** Na een feestje waar ET bijna ontplofte omdat M ons de hele avond beloerd had en iets te hard zelfgenoegzaam in haar handen wreef toen wij het etablissement verlieten, intussen "Hehe! Mooi zo!" roepend.......

Als alles sal krom kom,
Alles sal reg kom*** Na een ongelooflijke kloteperiode op het werk. Maar heel ziek worden of doodgaan is erger.

Dus ach........laten we vooral schrijven.
Nieuwe oneliners zijn altijd welkom in dit postvak.

Een heel goed 2007!

Boe boe, Boeddha

Laatst moest ik met een collega door een zwaar regengordijn fietsen. Ik had al een vruchtbare poging gedaan om het nog even uit te stellen, gesmeekt eigenlijk: "Alsjeblieft, kunnen we even wachten nog? Regen is niet erg, maar dit is gewoon echt een waterval!" Zucht. Na vijf minuten wachten leek het er op dat het voorlopig niet droog zou worden. Gaan dus! Mijn bril zakte meteen al af en ik riep tegen haar: "Eigenlijk moeten we dit Boeddhistisch benaderen, laten we vooral maar even het hier en nu opnemen!" Waarop zij zei: "Ja, ik kan heel Zen zijn." Wat een heerlijke reactie.

Zennend fietsen, of fietsend Zennen, that's the question. In ieder geval lukte het me vrij aardig, ik had alle gedachten aan natte onderbroeken, op handen zijnde onderkoeldheid en kleefhaar volledig uitgebannen. Omdat mijn bril inmiddels naar het puntje van mijn neus was gegeleden, konden we niet harder fietsen dan wandelpas. Intussen kletsten we gewoon of het een normale fietstrip was. Heerlijk Zen!

Als ik nu deze techniek kan toepassen op alle tegenslagen die ik tegenkom op m'n weg, zit ik geramd natuurlijk! Nooit meer boos, nooit meer verdrietig, alles snel loslaten, even mediteren en huplakee.......dat lijkt me ideaal, ik ga me er dan ook serieus in verdiepen.
Laatst zei ik tegen iemand: "Die Boeddha was natuurlijk ook gewoon een rationele klootzak", maar dat was even in een emotioneel moment. Ik heb nog een lange weg te gaan denk ik.

Ik ben maar gewoon begonnen bij de aanschaf van een Boeddha voor in huis. Een heel lelijke, leuke, dikke lieve Boeddha, van koper. Hij zit te schaterlachen! Waarom zou ie dat doen? Zou iemand een practical joke hebben verteld? Zou ie een bos bloemen hebben gekregen? Of zou ie eindelijk Verlicht zijn geraakt?

(Nu gaat op dit moment de telefoon.........het is school. We hebben met drie collega's een mailtje naar het bestuursmanagement gestuurd dat er haast gemaakt moet worden met een oplossing voor het arbeidsconflict. We vinden dat de rol van onze directrice niet onbesproken mag blijven. Oei, oei! Ze staat woest op mijn voicemail, oehhhhhhh.....)
(Even Jan helpen met tandenpoetsen. Godverdomme, hij spuugt een hele klodder tandpasta in mijn gezicht! Rotjong! Ik laat hem huilend alleen achter in de badkamer..)

Ik geloof niet dat ik echt Zen ben.
Ahum.
Maar dat gaat vast nog gebeuren!

Het bijgeloof dat je een Boeddha nooit voor jezelf mag kopen, klopt overigens niet.
Een paar weken terug was ik op een feestje bij een collega thuis. De locale Chinees sjouwde een enorm warm buffet naar binnen, met als klapper een enorme gouden Boeddha, blinkende kitsch van een kubieke meter. Op mijn vraag of je zo'n kolos nou echt niet voor jezelf mocht kopen, zei hij in rad Chollands: "Nee hool, heb beeld zelf gekocht, heb het al deltig jaal, nog nooit ongeluk gehad!"

Jesse

Lieve Jesse,

Gisterenavond hebben wij pakjesavond gevierd.
We aten verse groentensoep met tosti's en als toetje hadden we een superlekkere Zwarte Pieten-chocoladetaart. Met een gekleurde muts en vrolijke ogen. Toen ging de bel, er werd hard op het raam gebonkt en we renden naar de deur. Twee zakken stonden daar!
Kleine Jan was heel blij met zijn cadeautjes. Hij schreeuwde heel hard door de straat en daarna nog een keer door de achterdeur, de tuin in: "Dankjewel Sinterklaas!"

Geloofde jij nog in Sinterklaas, Jesse? Of wist je wel dat ie niet bestaat, maar vond je het toch elke keer weer heel spannend? Was je in groep 5 met een surprise bezig voor een kind uit je klas? Had je het al afgeknutseld? Voor hoeveel euro mocht je een cadeautje kopen? En wat wilde je zelf hebben van de Sint? Knexx? Voetbalschoenen? Een boek met dinosaurussen? Een playstation? Iets om te timmeren?

Wat is er gebeurd Jesse? Waarom ben je er niet meer? Wie misgunt jou je leven, je lolletjes, je liefde om weg te geven en te krijgen? Waarom, waarom? Ik hoop dat je niet te bang bent geweest toen je ons aards paradijs moest verlaten, dat je
snel de deur achter je mocht dichttrekken. Knap beroerd ben ik ervan.

Pakjesavond zal voor jouw gezin, je familie, vrienden en schoolkameraadjes nooit meer hetzelfde zijn.
Ik draag het laatste restje Pietentaart op aan jou en vraag aan Sinterklaas of jij het mooiste plaatsje in zijn grote boek krijgt.

Karin