Het Ollekebolleke van de Wijnsnob

J.P. Chenet-flessen
Kaapse niet-prachtige
Fluks door de plee gespoeld
Van mijn château

Schenk mij in plaats van die
Smaakpapilkwellende
Hoofdpijnveroorzakers
Een glas Margaux

Kleefkracht en rookzuilen

Menigeen op Hyves vroeg zich af waar ik de laatste tijd mee bezig was. Kreten als: 'De Kruikenzeiker bejubelen' of 'Tilburg CS in een limerick vatten' of 'Koeien in een Ollekebolleke stoppen' zijn natuurlijk ook nogal vaag. Vandaag probeer ik een klein tipje van de sluier op te lichten.

Brenda en ik zijn met een gedichtenreeks over Tilburg bezig. Zij maakt wonderschone foto's en ik probeer er wonderschoon bij te dichten. Het leek een makkie, maar het is toch een hele onderneming naast het lesgeven, een gezin runnen, privé-shit en wat dies meer zij. Maar inspirerend is het zeker!

Zojuist heb ik een mailtje gestuurd naar Karin Bruers, initiatiefneemster van de Stichting Duizend Bankjes. Zij heeft het concept van de Social Sofa ontwikkeld en ik wil daar graag over gaan dichten. Een Social Sofa is een betonnen chaise longue - absoluut hufterproof- die al dan niet kunstzinnig wordt opgeleukt en vervolgens in wijken, winkelcentra en bij scholen geplaatst wordt. Ik vind dat geweldig voor een stad als Tilburg. In feite is Tilburg een agglomeratie van een heleboel losse leefgemeenschappen, er is nooit een historische kern geweest. Dat zorgde tot ver in de jaren zestig van de vorige eeuw voor een soort van dorpsculturen in de verschillende woonwijken. En nog steeds. Als ik nu door de Veestraat of de Vogeltjesbuurt rijd, zitten er veel mensen met een bak bier op straat te socialisen en is er van individualisering ogenschijnlijk niets te merken. Maar toch. Ook in die wijken voelen mensen zich steeds minder veilig als je de onderzoeken van de woningbouwcorporaties er op naslaat. Sterker nog: in sommige wijken rijzen de problemen de pan uit. Social Sofa's kunnen een bijdrage leveren aan de verbetering van de sfeer in de wijk. De doelstelling van de plaatsing van de 'benkskes' is het bevorderen van de sociale cohesie.

Sociale cohesie wordt door sociologen ook wel omschreven als kleefkracht. En gekleefd wordt er, ik heb het met eigen ogen gezien. Nu met de Social Sofa's nog meer. Jong en oud, arm en rijk, uitgeput of nog fris... iedereen strijkt er even neer. Voor een korte pitstop, een mijmermoment of een kletspraatje. Wat dat betreft is de doelstelling ruimschoots behaald. Uitzonderingen bevestigen de regel natuurlijk. Een Tilburgse middenstander die ik erg hoog acht vanwege zijn delicatessenzaak kreeg de hele plaatselijke politiek over zich heen toen hij zijn Sofa te commercieel liet bedrukken. Maar iedereen zit er wel bovenop, precies bij hem voor de deur één van zijn goddelijke broodjes te eten. Geen hond die dat ding komt wegslepen. Insiders weten precies wie ik bedoel. Het is nog een leuke ondernemer ook, waarschijnlijk is hij daarom de dans ontsprongen.

In Den Haag zijn zeventig Social Sofa's geplaatst in de wijken en nog eens acht stuks rondom de Hofvijver. Op http://www.youtube.com/watch?v=aWA5lAA9T0c is een kleine impressie te zien. Zouden de kopstukken van de Nederlandse politieke partijen daar neerstrijken? Ik zie Wilders al gezellig een Limburgse boterham eten met een politicus van allochtone afkomst, liefst islamitisch. Maar nee, ik denk dat De Heer Wilders nooit meer ergens rustig een smetteloos witte boterham kan eten, alle sociale cohesie ten spijt.

Tot slot wil ik nog een pleidooi houden voor de rokers onder ons. Als iets de sociale cohesie bevordert, is het het rookverbod in de horeca wel. Het is keigezellig om met een bunch of strangers in het donker te gaan staan paffen. Spontane contacten ontstaan tussen jong en oud, arm en rijk. Roken nivelleert! Laat op zulke plekken alsjeblieft ook artistiek verantwoorde chaise longues met asbak verrijzen, zodat wij niet meer tegen bovenstaande wanstaltigheid aan hoeven kijken. En nu ga ik even even een sigaretje roken boven mijn eigen gejatte porceleinen asbak, in alle eenzaamheid. Heerlijk.

Uit de oude doos, maar nog altijd actueel: Een veelvoud van rood-groen

Ik heb hem al drie keer gezien: Le fabuleux destin d'Amélie Poulain.

De eerste keer dat ik keek was met Ruud, die hem al -tig keer had gezien. Hij zakte gemoedelijk onderuit op de bank en lachte vooral om mijn manier van reageren. Ik raakte in extase door de kleuren, de beelden, Amélie die de verpersoonlijking was van de oogverblindende onschuldige Parisienne. Het maakte zoveel indruk dat ik onmiddellijk wist hoe ik mijn slaapkamer in mijn appartement zou gaan opknappen. Met een latexroller maakte ik de muren zachtgroen, de gordijnen werden vuurrood, het dekbedovertrek ook. Als peterselie op de biefstuk bestelde ik bij Ben de Graaff een lapje vinyl als vloerbedekking: gifgroen met donkergroene grassprietjes erop. Die kerels keken hun ogen uit, ze dachten dat het een kinderkamer werd met al die vreemde kleuren. 'Kennen jullie Amélie Poulain niet?' vroeg ik nog. Nee, daar hadden ze nog nooit van gehoord.

In de winter van 2007 waren Etienne en ik in Parijs, de stad van mijn jeugd. Voor mij was het de twaalfde of dertiende keer, ik mag de tel kwijt zijn. En toch…. na het zien van Amélie kreeg zelfs Parijs een andere dimensie, alsof er een kleurenfilter over de boulevards lag. In de buurt van Rue de Rivoli zag ik een groentenzaakje waarvan ik nu nog steeds niet weet of het model heeft gestaan voor de film. Met mijn flutcamera maakte ik een onvergetelijke foto. Een dag of wat later kwamen we per ongeluk in Les deux Moulins terecht. Ik dacht echt dat ik het bestierf. Nee…. Bestond deze tent echt? Zelfs de koffiekopjes waren authentiek! Het ontbrak er nog aan dat de mislukte Jean-Paul Belmondo niet aan het tafeltje naast ons zat, murmurerend in zijn voicerecorder. Tant pis! Vanwege het hoge toeristische gehalte was het stervensdruk. Toen we een kwartier moesten wachten voordat er iemand een bestelling kwam opnemen, verdween mijn katzwijm als sneeuw voor de zon.

De laatste keer heb ik weer op een andere manier naar Amélie gekeken. Als een film zo tot in de finesses is afgewerkt, vallen er steeds weer nieuwe details op. De onvervalste Franse accordeonmuziek. Het onbedaarlijk raggen over krasloten. Een hand die in een zak met erwten verdwijnt, puur en alleen vanwege de sensatie die dat teweegbrengt. Amélie die zich afvraagt hoeveel stellen precies op dat moment een orgasme hebben. (Dat heb ik me ook wel eens afgevraagd, mijmerend op de trappen voor de Sacré Coeur, starend naar de donkere hemel die goud verlicht werd door de Lichtstad.) Het aller-, aller-, allermooist vond ik de Franse taal. Ik krijg het er echt van aan mijn rikketik soms, zo wonderschoon vind ik haar. Vanavond hoorde ik par exemple:

'Mourir de chagrin',

'Pleurer comme une Madeleine',

'Ça suffit!' (een ouwetje vanuit het VWO nog, maar zo leuk om te schreeuwen..)

En de klapper vond ik toch wel:

'La chance c'est comme un Tour de France, on l'attend longtemps et ça passe vite.'

Om meerdere redenen denk ik nu terug aan mijn slaapkamer uit kort vervlogen tijden. Ga ik het weer durven, dat rood-groen?

Op de plaats... een doorstart

Gisterenavond kreeg ik ineens weer de kriebels. Ik mis het schrijven van blogs. In het verleden had ik vele fans die inmiddels om begrijpelijke redenen zijn afgehaakt. Het web is vergeven van open source communities waarin iedereen naar hartelust zijn of haar zieleroerselen kan opboeren. Bloggen, Facebooken en Hyven zijn gemeengoed geworden. Een fotootje erbij, een link erbij, een wie-wat-waar om in turbotaal te laten zien dat je koorts hebt, dat je boodschappen hebt gedaan voor te veel euri of dat je nog even naar een voetbalwedstrijd z@ppt. Zeven jaar geleden schreef en las ik regelmatig in nl.eeuwig.september, een zogeheten nieuwsgroep. Nieuws was toen echt nieuws, er onstonden allerlei discussies of virtuele knokpartijen met inhoud. Tegenwoordig zitten er vooral nog mensen te azijnpissen en het handjevol leuke mensen haakt ofwel af, of draait lichtelijk door in een wanhopige poging er nog wat van te maken. Jammer? Dat niet zozeer. Ik denk dat nieuwsgroepen gewoon passé zijn. Toentertijd was het een openbaring voor veel mensen, ook voor mij.

Begrijp me niet verkeerd: Hyves, Facebook en LinkedIn zijn om verschillende redenen wel aardig, maar ik wil veel meer melden en ik wil dat vooral weer alleen op mijn eigen eiland doen. Ik ben en blijf een echte schrijver. Schrijvers zijn een vreemd volk, ze zijn behoorlijk solistisch, gedreven, freaks eigenlijk. Zo ook hier thuis aan mijn eigen PC. Het wordt steeds erger zelfs, de Dikke Van Dale ligt constant opengeslagen naast me. Vroeger interesseerde een spelfout me niet zo, het ging vooral om het hyperactieve neerpennen van mijn Kaatje-achtige sprongen in het veld. Nu is het mijn eer te na om ook maar één fout te maken, zeker omdat ik steeds meer ga publiceren. In het personeelsblad van ons schoolbestuur ben ik zonder mijn medeweten gebombardeerd tot vaste columnist, en in mijn eerste verhaal stond gelijk een kolossale fout. 'Ze galoppeerden de de weg over,' of zoiets. Zoek de fout. Nee, niet in het woord galoppeerden. Twee keer het woord 'de' achter elkaar... Wat verschrikkelijk! Op zo'n moment zak ik echt door de grond met het schaamrood op mijn kaken.

Goed, ieder zijn fetisj dus, bij mij is dat tot in het diepste der diepten Googelen. Of kommaneuken. Wat erg, ik typte kommanneuken.

Gelukkig worden mijn nieuwe blogs tot op de komma afgeragd; wie een fout ontdekt, mag me hard straffen. Virtueel.