One flew...

Eigenlijk zat hij al tijden niet goed in zijn vel. Zaterdagnacht had hij er schoon genoeg van. Basta. En dus gebeurde het dat hij -vergezeld door drie vrienden- een aanloop nam..... en zijn vrijheid tegemoet sprong.

Onthutst keek het gezelschap om zich heen. Te veel ruimte leidt tot paardenpaniek, zo bleek al snel. Wanhopig gingen zij in galop over de Ringbaan, alleen de zebrapaden boezemden hen geen angst in. Het asfalt deed pijn aan hun hoeven.

De tocht ging verder, via de Oude Rijksweg en door de bossen. Honger knaagde aan hun paardenmagen, hun manen stonden in alle windrichtingen.

Het was inmiddels vier uur in de ochtend toen Bles en zijn maten licht zagen in de de duisternis. Wat was dat? Een Vinex-wijk!

'Ihihihihihihihihik zie eten!' hinnikte Bles luid. Opgetogen draafde hij naar de tuin, waar de heerlijkste bloemen lustig bloeiden. Het waren winterharde viooltjes. Omdat Bles een edel ros was, durfde hij gerust voor te proeven. De smaak was fantastisch, het was de hemel op paarde, en even voelde Bles een vlijmscherp vleugje heimwee opkomen. Dapper slikte hij het weg. Plotseling ging er een deur open en een akelig manspersoon lalde:

'Wel godverdegodverdegodver. Wat moet dat allemaal? Kom es kijken, hier staan vier paarden mijn bakken kaal te vreten. Kunnen we maandag wéér naar de Hornbach voor nieuwe planten! Hee, wie helpt even mee om die kutbeesten weg te brengen?' Er kwamen nog veel meer akelige manspersonen lallend uit de deur. Bles en zijn vrienden werden binnen vijf minuten afgevoerd. Hardhandig trokken de lallende kerels aan hun manen en stopten hen veilig binnen de eerste de beste afrastering. Het was de speelplaats van Basisschool De Boemerang.

En zo gebeurde het dat de directeur van de basisschool op zondagochtend met de politie belde. 'Dit is een civiele zaak, daar kunnen wij niet voor uitrukken, maar het is uw domein. U zult het dus zelf moeten oplossen.' De directeur baalde als een stekker, maar hij wilde niet weglopen voor zijn verantwoordelijkheden. Daarom belde hij een rondje door Tilburg. Na een uurtje of twee wist hij het: het waren Bles en zijn maten, afkomstig uit een weiland in Tilburg-Oost.

Bles was blij toen hij in de trailer werd geleid. Het kunstgras bij de duikelrekken en het speelhuisje had hem bijna een koliek bezorgd en hij zakte van vermoeidheid door zijn hoeven. Peinzend wiebelend stond hij in het halfduister. Wat had hij aangericht? Hij zou zijn vrienden nooit meer aan zulke gevaren blootstellen! De directeur van de basisschool was die zondagmiddag nog een lange tijd bezig om alle verteerde winterviooltjes op te ruimen.

Hij had nog wel de tegenwoordigheid van geest om het gezelschap vast te leggen op de gevoelige plaat. Zijn collega's lachten hem de hele week uit en hinnikten hartelijk naar hem.

En Bles? Die poepte nog een dag kunstgras en daarna was hij het voorval weer snel vergeten.

De moraal van het verhaal mag u zelf bedenken, lieve lezer.

Permis de conduire

Mijn opa zaliger had een transportbedrijfje met een eigen vrachtwagen. Als kleuter mocht ik meegenieten van kleine ritten in de omgeving. Opa zat achter het immense stuur, hond Spotje zat in het midden en ik zat hoog en droog op de bijrijdersstoel. Achter het raam prijkte een echte kentekenplaat, bedrukt met KARIN. Ik was het eerste kleinkind, vandaar. Geweldig vond ik dat, dat mijn naam daar zo hoog in de cabine hing.

De rijkunst werd er van oudsher min of meer ingeslagen bij alle familieleden. De meeste truckers zijn heel defensieve maar vooral ook kritische weggebruikers.
Natuurlijk lag het in de lijn der verwachting dat ik dat ook zou worden, maar eer het eens zover was… oh, oh! Ik startte mijn coureurscarrière bij een rijschoolhouder die echt te veel zoop, zodat het geregeld gebeurde dat ik hem weer eens uit zijn coma moest bellen terwijl hij al lang bij ons voor de deur had moeten staan. Na veel vijven en zessen en een mislukte examenpoging -waarbij ik met 100km/u een klaverblad probeerde te nemen op de snelweg- stapte ik over naar een andere rijschool. De vierde keer lukte het. Ik haalde mijn felbegeerde roze papiertje, de wonderen waren de wereld nog niet uit.

Anne-Marie en Metha hadden toen al hun kroeg in Gilze, Café De Tip. Bij een eigen bedrijf hoort natuurlijk ook een bedrijfswagen, het is een onmisbaar vervoermiddel voor fusten pils, kratjes Belgische bieren en potten rauwkost-in-het-zuur van de Sligro. Onze klanten lachten zich kapot toen de dames hun wagen aanschaften, het was namelijk een Renault Express. De kleur: spierwit. De opmerkingen aan de bar waren niet van de lucht. In onvervalst dialect werd er geroepen als één van hen kwam aanrijden: ‘Hee, doar komt de Pausmobiel wir oan!’ De hilariteit bereikte een hoogtepunt toen Anne-Marie en Metha werden gepersifleerd tijdens het wijvensjouwen, een carnavaleske traditie waarbij de één de ander rondsjouwt door het dorp, zie ook http://www.brabantsdagblad.nl/regios/tilburg/article2593142.ece

Tijdens de beruchte editie waren twee klanten van ons verkleed als Anne-Marie en Metha, die elkaar rondsjouwden in een zelfgeknutselde Pausmobiel. Ik geloof dat ze er nog de originaliteitsprijs mee gewonnen hebben. We hebben ons echt rotgelachen.

Ik persoonlijk heb ook allerlei herinneringen aan dat ding. Natuurlijk mocht ik meteen de auto van thuis meenemen, maar wel onder begeleiding van de beste rijschoolhouder van Gilze: Anne-Marie. Dit meen ik echt, ik ken bijna niemand die zo goed kan rijden als mijn moeder. Maar als je ernaast zit tijdens je eerste off the roadervaring, wordt het lastig. Die Pausmobiel reed als een tiet natuurlijk, heel anders dan een Opel Vectra diesel uit de rijles. Vlammmm, ik scheurde al hortend en stotend de parkeerplaats af. ‘Gassen! Remmen! Eerder insturen! Later insturen! Wat doe je nou?’ Het zweet stond in mijn handen, maar het waren wel de beste rijlessen die ik ooit kreeg in mijn leven.

Na een paar maanden mocht ik met mijn eerste vriendje Hans en de Pausmobiel op vakantie naar Zuid-Frankrijk. Dat vond ik erg lief van de dames, dat we dat vertrouwen zo maar kregen. Het was een geweldige vakantie en ik heb ook geweldig gereden, ware het niet dat ik een keer te kletserig was op een verlaten landweggetje. Ik moest de draai maken naar de oprit van de camping, stuurde iets of wat te vroeg in en……bats! We zaten met onze voorwielen een meter lager in een droge greppel. Half huilend keek ik naar Hans, maar die mompelde alleen maar gebiedend: ‘In z’n achteruit zetten en gas geven.’
We raakten uit onze benarde positie en hebben op de camping nog onder de auto gelegen. Er was niets te zien, dus lieten we het voorval maar voor wat het was.
Totdat Anne-Marie en Metha een maand later zelf naar Frankrijk wilden en de auto een kleine beurt moest hebben. Auto-Vincent, ook een vaste klant, zat half lam aan de bar en zei: ‘Ben jij ergens overheen gereden, Karin? Ik heb ‘m op de brug gehad en er zat een deuk in de onderkant.’ Blozend piepte ik dat het dan wel een flinke steen geweest moest zijn. Maanden nadien durfde ik het voorval pas op te biechten, ook weer aan de bar. Half lam natuurlijk.

Jaren later werd ie zwart gespoten, maar ik herkende hem nog overal met zijn mooie kenteken: VB-35-PF. Dat heb ik van geen één andere auto nog onthouden.
De foto’s van de Pausmobiel hangen bij Anne-Marie en Metha op de w.c., gelardeerd met wel twintig soorten Franse landschappen. Wat heeft dat ding veel meegemaakt met ons, door schade en schande, door weer en wind, als een God in Frankrijk. Het zijn verhalen om nooit te vergeten.
Urbi et Orbi!

K3

Dit wordt geen blog over de Vlaamse meisjes van plezier, al hebben mijn moeder, Metha en ik er wel besmuikt om zitten grinniken vanmiddag. De 3 K's staan namelijk voor Klote, Kut en Kanker.

Klote is het zeker. En ik, de eeuwig lachende en mentaal onverwoestbare, degene die altijd alles voor een ander probeert te relativeren en verzachten, hikte vorige week tegen een depressie aan. Mijn moeder van 59 heeft vrijdag 2 oktober te horen gekregen dat ze niet lang meer te leven heeft. Ze heeft een zeer agressieve vorm van longkanker die al ver uitgezaaid is. Extensive disease, zei de longarts. Het klinkt als een toverspreuk, maar het was de keiharde waarheid, voorgelezen vanaf een kladje. De exacte lokaties van de uitzaaiingen zijn nog niet tot in detail bekend.

En dat was het dan, na een kwartier van zakelijke vragen stellen zaten we weer gewoon in de gang van de longpoli. Overstuur, gelatenheid, aanvaarding, alle emoties liepen doorelkaar heen. Op een vrijdag laat in de middag, terwijl iedereen zich naar huis haastte voor een fijn weekend. En geef iedereen eens ongelijk: de aarde draait gewoon nog rond haar as in 23 uur, 56 minuten en 4,091 seconden en dat is maar goed ook.

Moeilijk is het wel. Het is al erg als je weet dat je moeder gaat sterven, maar het is nog erger als je weet dat het snel kan gaan. Ik probeer ook heel erg om niet na te denken over de manier waarop, maar ik kan die gedachten met moeite uitbannen. Tumoren die haar laten stikken. Tumoren die haar skelet verpulveren en voor ondraaglijke pijnen zorgen. Het ergste doemscenario is tumorvorming in haar hersenen, die mogelijkheid is aanwezig, het is een bekend fenomeen bij dit type longkanker. Wat gebeurt er dan? Raakt ze helemaal de weg kwijt, mijn lieve moeder die altijd zo scherp en intelligent is geweest? We moeten met alles rekening houden, maar zeker weten doen we niets. We zijn overgeleverd aan de goden. Zijzelf heeft haar lot aanvaard. 'Ik ben 118, want ik heb mijn leven dubbel geleefd.' Daar put ik wel kracht uit. Tegelijkertijd baal ik als een stekker dat ze Jan niet ziet opgroeien tot een volwassen Jan, een groot mens waar we met z'n allen nog trotser op kunnen zijn dan nu.

Morgen begint ze met chemotherapie. Ook daar was de longarts heel duidelijk over: 'Het is uitstel van executie, maar als je niets doet, overlijd je binnen drie maanden.' Ze gaan haar hele afweersysteem afbreken om de kanker even een halt toe te roepen en ik heb goede hoop dat zij er niet zo ziek van zal worden. Ik beschouw haar toch als een Titanide, ze zou een goede Rhea zijn.* Ik heb toestemming gevraagd aan haar of ik iets mocht publiceren in mijn blogs. Ze vond het prima en hoefde vantevoren ook niets te lezen. Schrijven is voor mij een manier om zaken te verwerken, ik kom tot veel helderder gedachten dan wanneer ik erover praat.

Bij ons op de w.c. hangt een foto van haar en mij. Ik zit als een dikke baby met een wollen wintermuts op haar schoot en zij houdt me vast. Piepjong is ze, 22 volgens mij. Als ik bedenk wat ik de afgelopen decennia van haar heb geleerd, duizelt het me. Maar dat is voor een volgende gelegenheid. Ik ga niet te laat slapen om de dag van morgen weer met frisse moed tegemoet te zien. Er is nog zoveel moois in de wereld, daar houden we ons aan vast.

*http://nl.wikipedia.org/wiki/Rhea_(mythologie)